Το Απόλυτο

 

Κι όμως…σε σκέφτομαι ακόμα.Δεν ξεχνιέται εύκολα αυτό που ζήσαμε.Το πάθος που νιώσαμε.Την έλξη και την οικειότητα που είχαν τα κορμιά μας όταν συναντήθηκαν ξανά. Μπορεί εσύ να νομίζεις πως ξέχασες αλλά το σώμα σου θυμάται κάθε λεπτομέρεια του σώματός του. Χωρίς ντροπές και αναστολές ξέρω πως όταν γυρίσεις και με κοιτάξεις με το βλέμμα….αυτό…το σοβαρό , είναι η ώρα που απλά σταματάω να μιλάω γιατί τα χείλη μου πρέπει να ακουμπήσουν τα δικά σου. Τα δάχτυλα του ενός χεριού να μπλεχτούν ανάμεσα στα μαλλιά σου και με τα άλλα να σου χαϊδεύω λαιμό και πρόσωπο! Γιατί με αυτόν τον τρόπο σε νιώθω δικό μου εκείνη την στιγμή. Και κάπως έτσι μπλέκονται τα κορμιά μας και ζω «Το Απόλυτο » μαζί σου.

Το πιο υπέροχο όμως σε όλο αυτό είναι το μετά…μετά που καθόμαστε και μιλάμε λες και γνωριζόμαστε χρόνια , σαν 2 καλοί φίλοι. Αυτό λατρεύω σε εσένα. Το ότι μου βγάζεις έναν διαφορετικό εαυτό ,γεμάτο από συναισθήματα , χωρίς ανασφάλειες , μια καρδιά που χτυπάει σαν τρελή και ένα μυαλό που σκέφτεται μόνο εσένα. Μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα για την ζωή σου , την καθημερινότητα σου και ας μην ανήκω σε αυτή.

Κι όταν πλησιάζει η ώρα του αποχαιρετισμού σκέφτομαι πως ίσως είναι η τελευταία μας φορά. Η καρδία και το κορμί μου λένε να σε πάρω αγκαλιά αλλά το μυαλό και η λογική με κρατάνε πάντα. Κι έτσι κάθε φορά φεύγω χαμογελώντας γιατί θέλω να σε θυμάμαι με το χαμόγελό σου.